mają w sobie
unerwienie motyla
w oczach
ból ofiary
wywodzą się
od Abla
na płatkach magnolii
przenoszą ślimaki
w miejsca bezpieczne
nie czytają gazet
zbyt wielką są raną
ich dłonie
dotykają powietrza
tuż nad ziemią
wtedy dostrzegasz
jak uchodzi z nich
nieskończoność
Od kiedy chodzisz
w moich butach
uzbrojony w dorosłość
słowa płyną pod prąd
cisza miesza pychę z pokorą
lęk z brawurą
trudno nam znaleźć
wspólny język
od kiedy chodzisz w moich butach
gubię dzieci z podwórka
twarze których nazw nie znam i
nie chcę znać
chłodne nagłówki gazet
bez pomysłu na przeszłość
nie napawają
optymizmem